Marko Hanželic
Vreemde toevalligheden gebeuren de hele tijd in de Formule 1. Voor de tweede keer in drie races is er een aanrijding tussen Lewis hamilton in Alexander Albon in de laatste etappe van de race zorgde hij ervoor dat hij dat deed McLaren, die eigenlijk als vierde eindigde, schoof op naar het podium - en in beide gevallen was het het eerste podium voor de coureur in kwestie (Carlosa Sainzá in Land Norris, Op. P.).
"De laatste ronden waren best gaaf", lacht de chauffeur McLaren: "Tijdens de race dacht ik een paar keer dat ik alles al overhoop had gehaald." Maar het is enigszins verrassend Norris aan het einde van de race kwam hij alsnog op het podium. Eerst moest hij een verhit duel tegen een teamgenoot winnen Saizu, en toen haastte hij zich ruw voorbij Het racepunt van Sergio Perez. Uiteindelijk moest hij in de laatste ronde de snelste ronde van de race neerzetten om met 0,2 seconde in te halen Lewis hamilton, die een tijdstraf van vijf seconden kreeg.
"Op het einde zat ik op het randje van mijn maximum en zoals je kunt horen ben ik een beetje buiten adem. Ik ben zo blij, ik ben ongelooflijk trots op het team," straalde de jongeman Brits. "Kijkend naar waar McLaren een paar jaar geleden was, waar we vorig jaar waren, waar we nu zijn. Dit is een geweldige prestatie. Ik ben er trots op deel uit te maken van dit team.”
Norris is in de strijd tegen Perez wist al van zijn straf van vijf seconden. Toch wilde hij hem absoluut inhalen omdat hij wist dat hij problemen zou krijgen met de racers achter hem. "Ik wist toen nog niets over Lewis", pravi Norris. Toen hij hoorde over Hamiltons penalty, drukte hij hem aan. "Ik had drie moeilijke ronden, maar ik hield mezelf weer in en nu sta ik hier, op het podium."
Dit kon alleen omdat hij in de laatste ronde zit hield zijn hoofd koel en reed de snelste ronde. "Dat heb ik bewaard voor de laatste ronde om ons tempo niet te snel prijs te geven." hij lacht. "Ik slaagde met slechts twee tienden van een seconde. Als ik één keer een fout had gemaakt, had ik het niet gemaakt.”
Hij huilde niet onder zijn helm, ook al klinkt het soms zo. "Ik denk niet dat ik te emotioneel ben", pravi Norris, die in een moment van triomf ook zijn ouders herinnerde: "Ik weet dat mijn moeder heel blij zal zijn", voegt de jongen uit Bristol eraan toe.
