TEST: Mini Cooper S: Jazz in een nachtclub

Waarom zo'n naam, vraagt ​​u zich misschien af? De reden ligt in het simpele feit dat de Cooper, met zijn verbrandingsmotor, die klassieke automobielwaarden handhaaft in een verder vrij generiek segment van moderne compacte auto's, waar het soms lijkt alsof fabrikanten concurreren op millimeters schermdiameter in plaats van kilowatt.

Basisprijs: €30.100
Prijs van het testvoertuig: €40.711

Het is misschien beter om de verschillende muzikale metaforen even terzijde te laten en ons te concentreren op deze test – de Mini Cooper S. In de autowereld is de vorm van de Mini Cooper ongeveer net zo herkenbaar als de Eiffeltoren onder Parijse toeristen – je kunt hem moeilijk met iets anders verwarren. De belangrijkste componenten van de iconische Cooper zijn dan ook een vrij hoekige vorm met sterk afgeronde hoeken en een gebogen voorruit, evenals korte overhangen aan de voor- en achterkant. De ronde koplampen, gecombineerd met de Ocean Wave-groene kleur van ons testexemplaar, doen vooral het schone geslacht smelten. De Cooper is verkrijgbaar in meerdere uitvoeringen, waardoor er bij Mini voor iedereen een combinatie naar zijn of haar smaak te vinden is. Deze keer reden we in de Favoured Trim-versie, die met zijn tweekleurige carrosserie en goudbronzen afwerking op de grille zorgt voor een elegante en zelfverzekerde uitstraling. Modelvarianten bij Mini omvatten meer dan alleen stilistische aanpassingen, want de verschillen komen ook tot uiting in de rijeigenschappen – maar daar komen we later op terug.

Mini heeft er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat het interieur van hun auto's niet met dat van een ander merk kan worden verward – dit is vooral te danken aan het grote, ronde centrale scherm met een diagonaal van 9,4 inch. Het scherm zelf is extreem responsief en van hoge kwaliteit (OLED-schermtechnologie), maar het lijkt iets te overladen met informatie. Elders in het interieur maakte de Mini indruk met tal van ingenieuze details, zoals de startknop, de rijrichtingskeuzeschakelaar, het praktische vakje op de middenconsole en we kunnen er nog veel meer opnoemen. De grootste verrassing waren echter de voorstoelen, die indruk maakten met uitstekende zijdelingse steun en tegelijkertijd een benijdenswaardig comfort boden – ze lijken in alle opzichten zelfs beter dan die in de JCW-uitvoering. Bovendien zijn ze visueel aantrekkelijk en bekleed met aangenaam leer, dat hoogwaardig en zacht aanvoelt. Zachte en hoogwaardige materialen zijn (helaas) eerder uitzondering dan regel in het interieur van de Cooper, hoewel het grootste deel van het dashboard en de deurpanelen met stof bekleed zijn. Hard plastic is nog steeds op (te) veel plaatsen aanwezig. Ondanks de iets mindere materialen is het interieur nog steeds een comfortabele en vooral interessante plek om te vertoeven.

Onder de motorkap bevindt zich een vertrouwde tweelitermotor van Beierse oorsprong, die 204 pk en 300 Nm koppel levert – in het tijdperk van elektrificatie zullen deze cijfers de draaiing van de aarde niet meer de andere kant opdraaien, maar feit blijft dat het ding zeer soepel beweegt. Goed genoeg om in 6,6 seconden naar de honderd te sprinten, wat verre van bruut is, maar meer dan voldoende voor dagelijks gebruik en ook voor diverse streken op binnenwegen. Vermeldenswaard is ook dat het geluid van de viercilinder zeer aangenaam en scherp is, hoewel het in de Go-Kart-modus gepaard gaat met enige synthetische versterking via het geluidssysteem. Het verbruik is ook vrij gematigd, met 7,5 l/100 km, wat we in onze test bereikten. De kracht wordt via een zeventraps transmissie met dubbele koppeling naar de voorwielen overgebracht, die wel wat meer respons zou kunnen gebruiken. Wat ons echter het meest stoorde, was het feit dat de Favoured Trim-uitvoering van onze testauto geen schakelflippers aan het stuur of een sportmodus (S) heeft. Mini probeerde het ontbreken van die laatste te compenseren met een L(ow)-modus, die versnellingen langer vasthoudt en zo het motortoerental hoger houdt, maar deze functie bleek tijdens de test volkomen nutteloos – zelfs niet voor dynamisch rijden, wat toch het hoofddoel zou moeten zijn.

Gezien het feit dat we de Cooper S al in mei van dit jaar testten, verwachtten we dat – ondanks het feit dat we dit keer één paar deuren minder en een andere modelversie hebben – de rijervaring exact hetzelfde zou zijn. Het bleek dat we het mis hadden – tussen de Favoured Trim en de JCW Trim, waar de vorige, vijfdeurs Cooper S mee kon pronken, is er ook een aanzienlijk verschil in het onderstel. Hoewel het onderstel in deze test opnieuw extreem stevig bleek, worden schokken minder direct op de cabine overgebracht dan in de JCW Trim-versie. Dit zorgt voor een comfortabelere rijervaring in de stad en ook op de snelweg, waar het stuiteren van de achteras veel minder schokkerig is. Desondanks moeten we benadrukken dat de Cooper S, ondanks de iets minder stugge vering, nog steeds niet tot de meest comfortabele auto's behoort – sterker nog, hij zal voor velen te stevig zijn. Maar hij is niet voor niets stevig – in bochten behoort de Cooper tot de meest handelbare auto's in zijn segment. Dit wordt ook ondersteund door het directe stuurmechanisme, dat de bestuurder voldoende feedback geeft om tijdig bij te sturen. De achterkant, die in de vorige Cooper-test kritiek kreeg vanwege de (on)stabiliteit bij hogere snelheden, is dit keer ook stabieler. Onze grootste klacht is dat het stuur uit onze handen wordt gerukt bij het scherp accelereren vanuit bochten, wat een behoorlijke workout is voor onze handen op bochtige bergwegen. Kortom, het onderstel in de Favoured Trim-uitvoering is een beter compromis dan wat we in de JCW Trim-uitvoering ervoeren.

Cooper is in zijn 66-jarige geschiedenis nooit synoniem geweest met bruikbaarheid en ruimte – en dat is het vandaag de dag ook niet. Toch is de Cooper vandaag de dag vooral geschikt voor twee personen, hoewel het kentekenbewijs aangeeft dat er vier in passen. Alleen kinderen zullen comfortabel achterin kunnen zitten, en volwassenen op de voorstoel zullen constant beleefd moeten vragen of ze hun stoel iets naar voren mogen schuiven. De kofferbak is met een inhoud van 210 liter ook vrij klein. Gelukkig kan de tweede zitrij worden neergeklapt, en dan flirten we met een (bijna) stationwagenformaat bagageruimte. Nog een reden waarom mama en papa de muilezel thuislaten als ze naar de kust gaan. Grappen terzijde – wie regelmatig de achterbank gebruikt, kiest voor de vijfdeursversie van de Cooper.

Wie elke Golf GTI wil verslaan met talloze chips onder de motorkap en een uitlaat die zo luid is dat je hem in Nieuw-Zeeland bij brute acceleratie bij stoplichten kunt horen, moet de Cooper links laten liggen. Wie zich bij elke bocht wil uitlachen, wil fluiten bij brute acceleratie en het niet uitmaakt wie er meer cavalerie onder de motorkap heeft, is de Cooper S de ideale keuze. In deze tijd, waarin auto's hun ziel hebben verloren, is de Cooper een van de laatste oude hoefijzers die dat nog heeft. Het testmodel, met een prijs van € 40.711, vraagt ​​weliswaar behoorlijk wat geld, maar tegelijkertijd biedt hij alles wat de groten in een relatief klein pakket hebben - en misschien zelfs iets meer in sommige opzichten.

TECHNISCHE INFORMATIE