Dat moderne auto's vol zitten met gerecyclede materialen is niets nieuws. Maar het idee van een auto die volledig uit hernieuwbare bronnen bestaat, bestond 84 jaar geleden al en zal voor velen waarschijnlijk een verrassing zijn. En daarmee gaan we terug naar 1941. Het jaar waarin Henry Ford zijn hennepauto introduceerde.
Er zijn tegenstrijdige verhalen over de naam van het voertuig, waarbij de term "Soybean Car" vaker voorkomt. Waar de carrosserie van Fords groene auto van gemaakt was, zal waarschijnlijk een mysterie blijven. Er zijn geen documenten bewaard gebleven over de exacte samenstelling ervan. Het voertuig zelf is niet bewaard gebleven.
Wat wel duidelijk is, is dat het een chassis van stalen buizen is, waarop 14 panelen van zes millimeter dik zijn gemonteerd, gemaakt van (waarschijnlijk) een mengsel van natuurlijke vezels. Een nummer van Popular Mechanics uit 1941 vermeldt een mengsel van vlas, tarwe, hennep en houtpulp. Lowell E. Overly, die meewerkte aan de bouw van het voertuig, legde uit dat er alleen sojavezels in een fenolhars met formaldehyde werden gebruikt voor de impregnering.
Het gebruik van hernieuwbare grondstoffen was een reactie op het toenmalige tekort aan metalen. Een belangrijk neveneffect van het gebruik van natuurlijke vezels was ook een aanzienlijke gewichtsbesparing. De auto zou slechts 860 kilogram wegen, ruim 300 kilogram minder dan een auto uit die tijd met een klassieke carrosserie. Henry Ford ontwierp deze auto als symbool van duurzaamheid. Hij was ervan overtuigd dat hennep- en sojaplastic de carrosserie veiliger en elastischer zou maken dan conventioneel metaal. Bovendien wilde hij landbouw en industrie combineren.
Het model werd in 1941 publiekelijk tentoongesteld op het Dearborn Days Festival (Michigan) en de Michigan State Fair Grounds. Er bestaat een film uit dat jaar die eindigt met beelden van Henry Ford die met een bijl of hamer op de kofferbak slaat om de stabiliteit van het materiaal te demonstreren. Hij sloeg echter niet op de sojabonenauto, maar op zijn eigen auto, die een plastic paneel van hetzelfde materiaal op de kofferbak had. Bovendien was er een rubberen dop op de bijl of hamer geplaatst.
De Tweede Wereldoorlog veroorzaakte een drastische daling van de productie van personenauto's en Fords experiment kwam tot stilstand. Na de oorlog raakte het idee in de vergetelheid. Henry Ford stierf in 1947 en het verbod op hennepteelt in de Verenigde Staten in 1955 zou serieuze pogingen tot massaproductie sowieso in de kiem hebben gesmoord.
